(na instrumencie)

См. также в других словарях:

• przegrać — dk I, przegraćam, przegraćasz, przegraćają, przegraćaj, przegraćał, przegraćany przegrywać ndk I, przegraćam, przegraćasz, przegraćają, przegraćaj, przegraćał, przegraćany 1. «zostać pokonanym w grze, w walce sportowej itp.; stracić to, o co była …   Słownik języka polskiego

• solo — n ndm, rzad. n I; lm D. sol «utwór albo jego część, przeznaczone do wykonywania przez jednego artystę (np. przez jeden głos lub na jednym instrumencie); występ jednego artysty» Mistrzowskie solo. Solo skrzypcowe. Solo na fortepian. solo (w… …   Słownik języka polskiego

• układać — ndk I, układaćam, układaćasz, układaćają, układaćaj, układaćał, układaćany ułożyć dk VIb, układaćżę, układaćżysz, ułóż, układaćył, układaćżony 1. «kłaść, umieszczać coś w określonym porządku, w pewnej kolejności, według jakiejś zasady;… …   Słownik języka polskiego

• zabrząkać — a. zabrzękać dk I, zabrząkaćam, zabrząkaćasz, zabrząkaćają, zabrząkaćaj, zabrząkaćał 1. «wytworzyć brzęk, zwykle przez potrącenie napiętej struny, uderzenie w metalowy, szklany przedmiot itp.; także: zagrać na jakimś instrumencie byle jak, od… …   Słownik języka polskiego

• zadąć — dk Xc, zadąćdmę, zadąćdmiesz, zadąćdmij, zadąćdął, zadąćdęła, zadąćdęli, zadąćdęty, zadąćdąwszy rzad. zadymać ndk I, zadąćam, zadąćasz, zadąćają, zadąćaj, zadąćał, zadąćany 1. «o wietrze: powiać silnie; dmuchnąć, zadmuchać» Wiatr zadął z północy …   Słownik języka polskiego

• zagrać — dk I, zagraćgram, zagraćgrasz, zagraćgrają, zagraćgraj, zagraćgrał, zagraćgrany 1. «wykonać jakiś utwór na instrumencie muzycznym (lub na instrumentach muzycznych); o instrumentach muzycznych: wydać dźwięki, zabrzmieć» Zagrać walca, mazurka,… …   Słownik języka polskiego

• przegrywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, przegrywaćam, przegrywaća, przegrywaćają, przegrywaćany {{/stl 8}}– przegrać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} być pokonywanym przez przeciwników, np …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• akompaniować — ndk IV, akompaniowaćniuję, akompaniowaćniujesz, akompaniowaćniuj, akompaniowaćował «towarzyszyć na instrumencie głównej partii melodycznej, wykonywać akompaniament» Akompaniować chórowi, soliście. Akompaniować komuś, sobie na gitarze. ‹wł.› …   Słownik języka polskiego

• amuzja — ż I, DCMs. amuzjazji, blm med. «niezdolność do rozpoznawania melodii lub zaburzenie umiejętności śpiewu, gry na instrumencie muzycznym wskutek uszkodzenia kory mózgowej, występujące zwykle z objawami afazji» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• arpedżio — n I, D. arpedżiodżia 1. blm muz. «sposób wykonania akordu; polega na takim zagraniu go na instrumencie, aby poszczególne dźwięki składowe nie zabrzmiały jednocześnie, lecz szybko kolejno po sobie (zwykle od najniższego ku najwyższemu); oznaczany… …   Słownik języka polskiego

• brząkać — a. brzękać ndk I, brząkaćam, brząkaćasz, brząkaćają, brząkaćaj, brząkaćał, brząkaćany brząknąć a. brzęknąć dk Va, brząkaćnę, brząkaćniesz, brząkaćnij, brząkaćnął, brząkaćnęła, brząkaćnęli, brząkaćnięty, brząkaćnąwszy 1. «wytwarzać przerywany… …   Słownik języka polskiego